Parten dez barcos de papel da túa boca

e déixasme morrer (viaxo no sétimo),

afógasme.

Son delicada, translúcida e fráxil,

mudo fermosa só porque podo romperme.

E non afunden

                       E non me rompo,

                                                non me rompo nunca,

                                                                      ainda que non me queiras.

Berta Dávila
________________________________________________________________________________________________________________________________

Felices para sempre
Cando remata o día,

algunha vez bailamos

no corredor da casa.
Collidos dunha man,
imaxinamos que a rúa e o tráfico
son músicas sinfónicas,
que o delantal é unha capa de príncipe,
o pixama un vestido de princesa,
e os calcetíns de osiños,
zapatos de cristal.
Despois, xuntos, cepillamos os dentes
fronte a un espello máxico,
pechamos ben as portas do castelo,
e durmimos cubertos cunha manta de estrelas.
Porque xa descubrimos o segredo
dos días que virán,
e aprendemos a arte de vivir

felices para sempre.

Coñecinche coas pálpebras molladas
e a mirada perdida alén da fiestra.
E será porque amaba a auga toda do teu corpo
que bebín insaciable nas túas bágoas
ata que algunhas me fixeron mal.

Descubriches que morro cada día
(xa dende o mesmo día en que nacín)
e, ao estares sen min,
anulábaste nun loito inconfesable.

Pese a que nunca fun demasiado purista (a luz artificial tamén é luz)
amo o tacto,
e creo que as cartas non suplen ás caricias.

Sempre me corto cos folios
que conteñen as túas palabras,
e a ferida do dedo axúdame a sandar
outra ferída máis fonda,
esa que levo debaixo das pálpebras
molladas de presencias ausentes

Berta Dávila
_____________________________________________________________________________________________________________________________